Žorž Arno: Nadnica za strah
Kada na naftnoj bušotini u Gvatemali dođe do eksplozije, američkoj kompaniji su potrebni šoferi koji će na mjesto nesreće odvesti dva kamiona sa 1.500 tona nitroglicerina potrebnog za gašenje požara. Putevi su neasfaltirani i rizični, ali zato Amerikanci nude izdašnu novčanu nagradu. Za četvoricu Evropljana – vagabunda „zarobljenih” u toj centralnoameričkoj zabiti – čija je očajnička želja da pobjegnu iz zemlje ogrezle u bijedi jača od njihovog straha, to će biti sasvim dovoljno da se upuste u opasnu avanturu koja se svakog trenutka može okončati eksplozijom. Nadnica za strah je ne samo snažna i uzbudljiva životna drama njenih protagonista već i običnih ljudi iz egzotičnih krajeva, koji, za razliku od vozača kamiona, svoju dramu ne preživljavaju – nego je žive. Uvidjevši ekspresivnost i slikovitost Arnoovog književnog djela, kultni francuski režiser Anri Žorž Kluzo, koga je Hičkok smatrao za jedinog sebi ravnog sineastu, snimio je istoimeni film, nagrađen Zlatnom palmom na Međunarodnom filmskom festivalu u Kanu i Zlatnim medvedom na festivalu u Berlinu (jedinstveni slučaj u istoriji tih festivala), kao i prestižnom nagradom BAFTA za najbolji film. (BLUM IZDAVAŠTVO)
Žorž Arno (1917–1987, pravo ime Anri Žirar), bio je francuski pisac, istraživački novinar i politički aktivista.
Nakon misterioznog ubistva njegovog oca, zaposlenog u Ministarstvu spoljnih poslova Višijevske Francuske, Žorž Arno je bio optužen za taj zločin 1941, a zbog opšteg ratnog haosa umalo je stradao od gladi i hladnoće u zatvoru. Ipak, poslije dvije i po godine porota ga je oslobodila, nakon čega je otišao u Pariz. Pisao je pjesme, a neke od njih je izvodila i Edit Pjaf. Brzo je potrošio porodično nasljedstvo poklonivši veliki dio u dobrotvorne svrhe, ali je pritom zapao u brojne dugove, zbog čega je morao da bježi u Južnu Ameriku.
To putovanje ga je inspirisalo da napiše svoje najslavnije djelo, Nadnica za strah, jedan od najčitanijih francuskih romana tog vremena. Sa svojom drugom suprugom preselio se u Alžir, gdje je osnovao školu žurnalizma i jedne liberalne novine. Potom su se zajedno vratili u rodnu Francusku, da bi se na kraju nastanili u Barseloni, gdje je i umro.
